Bakar Gözler
Siyah, beyazdan ayrılınca o sabah
Kör gözler aydınlandı bir bir
O, kır çiçeklerini selamlamayan
Çocuk naralarına kıvrılmayan
Dalların ve insanların budaklarını göremeyen gözler
Foyası kararıncaya dek tutuklu kaldı
Serçelerin ötüşüyle çırpınmadı hiçbiri
Parlamadı celbesindeki kuruşlar kadar
Bir parlasa, güneş onu bizden kıskanacaktı
Tohumlar yeşerir ve kış inmezdi sokaklara
Toprak onu kendinden sakınır
Bulutlar ağıtsız kalırdı
Bir parlasa idi köroğlunun gözleri
Kaldırımlar mırıldanır
Kalem kağıda sarılırdı
Satırlarca yazılırdı kimsesizlerin şiirleri
Ölümün her zerresiyle yaşanırdı
O gözler, o pasaklı kin kuyuları bir parlasaydı..
Artık duyun, ateşi bağrında yanmayan
Ruhundaki dikenlerin, al çiçeklerini aramayanlar!
Artık, yaksın avuçların sıcaklığı sizleri de
Çünkü yarının, evvelden lanetlendiği vakitlerdeyiz
İnsanlığın yalnızca bakmakta olduğu vakitlerde
Bir kez olsun, göremeden, doyasıya...
Ceyhun Tufan
18.11.2023
