kopuyor alametler
ben ki bir yığın gözyaşı doluyum.
dönüyorum her seferinde kıyısından kıyısından yaşamın.
oturmuşlar -neresi olduğu önemli değil- iki bacak üstüne
bağlanmış üstelik o iki bacak birbirine
dudaklar birer kelime makinesi
belli değil ne çıktığı -işte önemli olan çıkmış olması-
beyhude değil demek ki sartre; cehennem başkalarıdır.
koparıyorum kendimi kendimden
neredeyim bilemiyorum
ben ki bir yığın gözyaşı doluyum
bir yığın da çıkmış olması var tabii.
gittikçe azaltırken hayat cesaret aldıklarımı
ben ki şimdi evimin duvarları arasındayım.
turuncular sarıyor etrafımı bir de kediler
bakın şimdi mut’um.
sevgiyi tadıyorum, sevmeyi sevilmeyi
ismi önemli değil önemli olan sevgisi.
içimdeki sevgi oturmuşların üstüne oturuyor.
ey oturmuşlar çalıştırın makineleri
ben ki bir yığın gözyaşıyla mutluyum
