Hani bir söz vardır, ne kendine ne de başkasına bir faydası var diye.

Aynı öyle de kimseye zararım yoktur benim.

Namım tıpkı İsa gibi ama unutmuşum vahiy almayı,

Ne yapsam da içine çekemez beni, kilisenin duvarları.

Elimden gelse kendim koyardım bütün kuralları,

Nazik bir insan olmayı, yapardım imanın şartı.

Uğraştığım işlerle birileri uğraşsaydı,

Razı olmasa da babam, renkli bir dünya kursaydım.

Göğe yükseldim çarmıha gererek günahlarımı,

Ölümümle değil de fikirlerimle anılsaydım.

Keşke babam da düşünseydi benimle aynı,

Cesaret verseydi öpseydi alnımdan.

Ancak ben kendim buldum şifamı,

Nazikçe öperek ilmin dudaklarından.