Beni görmedikleri her an için
Kahrolabilirim.
İnsanlar çünkü o kadar önemlidir
Benim için
Bir bakış bir söz
Yıllarca kalabilir boğazımda
Bir türlü yutkunamam
Gül gibi kuruyup solmaz
Bazı anlar ruhumun belleğinde...
Şimdi sana soruyorum neydim ben
Senin için
Herhangi bir insan değildim biliyorum
Seni tanıdığımda nehirdim
Şimdi okyanusum
Ama sen yoksun
Sen beni nehrin diğer tarafında bekliyordun
Bende şimdi seni okyanusun sonunda bekliyorum
Tam içimi döktüğüm anda çekip gittin benden
Avuçlarım soğudu şimdi
Bana anlatmak istediğin bir oda dolusu hikayeyi arzuluyor ruhum
Soruyorum neredesin
Neredesin benim önceki yaşamlarımda tanıdığım insan...
Neredesin...
Benimle neden konuşmak istedin
Bir yabancıdan daha fazlasıydım senin için
Bunu biliyorum
Biliyor ve arıyorum ellerini.
Biliyorum ve soruyorum kendime.
Bir yerde hiçbir gün ışığının adını bilmediği bir kentte,
Senin sözcüklerine rastladım.
Dudaklarımda avuçlarının kokusu.
Hayallerimin ötesinde yolculuk ettiğim, bir tren seyahatinden sonra seninle buluştum.
Seninle uzandım, sana sarıldım ellerini tutum.
Yatakta iki küçük çocuk gibi sonsuz soluklarda birbirimize sarıldık uyuduk.
Sevgili değil, arkadaş değil, kardeş gibi değil.
İki çocuk gibi uyuduk…
Kimsenin bilmediği ama Tanrının bize armağan ettiği zaman diliminde.
İşte şimdi anlıyordum,
Sırf seni yazabilmek yaşayabilmek için.
Hüzünlü bir bulut gibi aradım durdum, seni yeryüzünün semalarında,
Sonra neşeli bir nehir gibi kavuştum sana...
25 Mayıs 2021
