Ne zormuş sevgilim senin bir başkasıyla mutlu olmanı dilemek. Ne acı vericiymiş başkalarında senin hissettirdiğin eşsizliği aramak, gece yastığa başımı koyduğumda bunun için dileklerde bulunma acizliğine düşmek veya başka bedenlerde senin tebessümünü gördüğüm andaki heyecanı kovalamak. Ben bunları yapıyorum şu an sevgilim, ne zaman bir anımızın iz bıraktığı bir yere gitsem zihnimi kapamaya çalışıyorum ya da senin oraları bir başkasıyla anı hazinesine dönüştüreceğin gerçeğinden kaçmaya çalışıyorum. Seni suçluyorum sevgilim, suçlanacak o kadar şeyin olmasına rağmen bu hissettiklerimi ve bu telafi etme yöntemlerimin senin suçun olmadığını bile bile… Seni kötülemeye çalışıyorum sevgilim, nasıl beni kullandığını bana aşık rolü yaptığını ancak işler sarpa sarınca yine de benden nasıl sana karşı eskisi gibi olmamı beklediğini hatırlatmaya çalışıyorum kendime. Olmuyor sevgilim… Herkese bu sevgi değil bir tür alışkanlıkmış desem de senin sesin, yüzün, kokun özellikle o kokun aklıma gelince sana karşı biriktirdiğim bütün karşıt duygular bir şelaleden boşalırcasına akıp uzaklaşıyor benden. Ben bu gece yine seni ve ellerimdeki ellerinin o sıcaklığını anıyorum sevgilim…
