Umutsuz insan, çiçeksiz toprak gibi.
Her yağmurda bataklık,
Her yaz günü un ufak,
Çatlatır her yerini atılan her adım.
Toprağına çiçekler ekmek,
Ağaçların yükselmesine,
Kökleriyle tutmasına izin vermek gerek,
Sonra dallarına konuk etmek kuşları,
Ancak böyle verimli olur toprak.
Belki bir gün herkes,
İyi ya da kötü olacağına aldırmadan,
Kaygısızca bir resim çizer,
Kendini kabullenmiş bir biçimde.
Şarkı söyler kendi sesinden,
Gülebilmeyi öğrenir kendine,
Sıyrılır kibrinden belki.
Belki o zaman,
Gelip yeniden damağa yerleşir çocukluğun tadı.
