Biraz önceydi
Serinlik verdim taşlığa

Ev içleri kadardım
Tozdum bir masada

Nedense bu dünyaya iyi gelirdim

Güzdü
Gölgesiz bir suydum

Pencereleri açsam üşür müydünüz
Biraz daha aralasam sözcükleri

Bir yerlere terin bulaştı
Lekesi kalır bilirim

Bilirim lekesi kalır ağlamanın

Bir sözdün
Parmağımdan düştün

Ben, o kâğıttaki
Makas iziyim hâlâ.

(Taşlık, s. 21)