Ben en çok geceyi severim. Sessizliğini, karanlığını, düşüncelerimin düğümlenişini.
Ben en çok geceyi severim. Üstü siyah örtüyle örtülmüş şehrin madurluğunu.
Ben en çok geceyi severim. Uyuyan güneşin uyanmasını beklemesini, hüzünlerimi kapalı kutuya kaldırmayı.
Ben en çok geceyi severim. Karanlıkların arasında görünen ışıkları, ufacık bir sesin kıpırtının umut olmasını.
Ben en çok geceyi severim, şehrin suskunluğunu, karanlığın içinde kaybolmayı kendimi aramayı.
Ben en çok geceyi severim, saçlarıma sarmaş dolaş sarılan rüzgarı, gözlerime bürünen yıldızları, bilinmeyenin ortasınsa olmayı...
Ben en çok geceyi sevmişim meğerse...
