Güneş düşüyor sayfama,
Vakıf gelmiş
Ara veriyorum
Kitabıma, anlatmak geçiyor
İçimden bir bir
Tane tane ne varsa
Sana, bana bize dair
Sonra bir küskünlük
Gelip çöküyor boğazıma
Söyleyemiyorum
İçimden geçenleri
Oysa o kadar güzeller ki
Sen kapladın aksi
Mümkün değil, bu saatten sonra
Biliyorum
Yine de gülümsüyorum.
Bana,
Bana katmış oldukların
Sarıyor dört bir yanımı
Değişiyor, içimde büyüyor
Kabuğuna ekmişlerin
Kelimelere koşuyor ama
Tutunamıyorum
Yeterli gelmiyor hiçbiri
Nasıl yetsin ki
Seni anlatmaya
Hem ben bilmiyorum
O kadar kelime
Cümleler ile de aram iyi
Değil, bilirsin
Ben kendi derdimi
Bile söyleyemem
O yüzden vazgeçiyorum
Seni kelimeler ile sevmekten
Anlarsın değil mi ben sessizlik ile
Okşarken seni
İçimin en güzel yerinde
Bana beni soruyorsun ya
Önceleri bilmezdim kendimi
Şimdiler de ise hatırlayamıyorum
Silinsin istiyorum anlamsız ne varsa
Sana, bize daha çok yer açılsın
Zihnim de, bilirsin ben küçük
Bir kadınım, notlar alıyorum
Sürekli deli gibi yazıyorum
Gözlerim de birikenleri
Sana okutmak istiyorum
Her seferinde tepkilerini merak
Ediyor, yüzünü hayal ediyorum
Sonra yine küsüyorum
Biraz daha küçülüyor
Ufacık kalıyorum
Yetemiyorum artık kendime
Korkuyorum eksik kalırım
Sende diye
Oysa en baştan biliyordum ama
Kaybediyorum işte kendimi
Deli kadın olup çıkacağım
Yakında lakin korkmuyorum
Sanırım ben Leyla olmayı bilmiyorum
Mecnunluk var kanımda
İçinin sokaklarına vurmak istiyorum kendimi
Kendimi unutmuyorum
Ama senle öğrendim kendimi
Sanırım ben Leyla olmayı bilmiyorum
Bilmiyorum, sevilmeyi...
