Ben miyim Bu Şarkıdaki Satırlarım?

Melankoli ile başı dertte olan insanların şarkısıdır; "İnişlerim Çıkışlarım". Bir insanın kendisiyle yüzleşmesi ancak bu kadar güzel ve gerçekçi anlatılabilirdi. Her kelimesinde çok açık bir kabul ediş, iyisi ile kötüsü ile ben yaptım, benim eserim diyebilmek işte bu. Nadir içselleştirdiğim şarkılardan biri, düzeltmeyi denemişsin ama mecalin kalmamış. Yine olmuş, yine aynı hataları yapmışsın, bu sefer nefessiz koşmuşsun, beden sağlam kalmış ama ruh salmış kendini. Biz yamalı ruhlar, çok dikiş barındırırız. Kendimiz yırttık, kendimiz diktik. Dikebildiğimizi gördükçe iyice arsızlaştık daha çok yırttık, el alışkanlığıdır deyip bir güvenle giriştik güzel dikmeye. Ruh; ruh olmaktan çıkıp sadece yamalar görünür olunca aslında çok da matah terziler olmadığımızı anladık. Bazımız maharetlerini başka ruhları yama yapmada göstermeye çalışsa da yamuk yumuk dikti onlarda. Hangisi daha iyiydi? Yırtık kalması mı, yama yapmak mı... Bizi özümüzden ne ayrı koydu bilmiyorum. Yama ile güzel görünsün diye uğraşıp batırmaktansa yırtık kalması en güzeliydi galiba. Bunlar benim fikirlerim, siz yamayı tercih edebilirsiniz. Buraya da sadece içsel saçmalamalarımı yazıyorum zaten. Benim gibi düşünen (saçmalayan) biri olursa yalnız hissetmesin hiç olmazsa kendini... Yazana değil ama okuyana faydalı. Hayal kurmak için yatağa erkenden giren çocuklardık. Ne oldu da sadece uyumak için girer oldunuz, olduk. Gece uyumadan önce size, bize masal okuyan insanlara hangi ara zalimleştik. Hiç bitmeyecek mi bu inişler ve çıkışlar, gelenler, gidenler, gelecekler... Nasıl diyordu Fikret baba; "Ben miyim bu şarkıdaki satırlarım?"

"İnişlerim çıkışlarım

O kendimden kaçışlarım

Gidişlerim dönüşlerim

İçimdeki sır

O kısır döngülerim

Şarkılarım sancılarım

Kadınlarım hüsranlarım

Dostluklarım acılarım

İçtiğim su

O pusu duruşlarım

Yarım kalan sevgilerim

Uyanmamış sabahlarım

Perdesiz gecelerim

Paramparça oluşlarım

Yalanlarım yanlışlarım

O arkamdan bakışlarım

Kendime geç kalışlarım

İçtiğim su