Yorgunluğu, bitmişliği anlatamam ama yüzümden, bakışlarımdan, saçlarımdan dahi bunu anlayabilirsiniz. Ben eskiden çok gülerdim, gözlerim gülerdi, içim gülerdi. Şimdi ise zoraki birkaç tebessüm var yüzümde. İçim ölmüş, gözlerim ise boşlukta gibi. Bu hale gelmeyi istemezdim, bu hale de tek bir sebepten gelmedim zaten. Sayabileceğim o kadar sebep var ki bu duruma. Ama buna bile mecalim yok çünkü ben savaşmayı bıraktım. Kazanamayacağımı bildiğim bu savaşı bıraktım. Böylesi iyi mi geldi derseniz gelmedi, daha da kötü oldu her şey, iyice ketumlaştım, iyice çekilmez oldum. Mesela artık birini kırmaktan korkmuyorum, umursamıyorum bile. Bunu yaptıktan sonra düşünüyorum bir müddet ve sonra bu senin suçun değil diyorum. Ben, iyi bir insan olmak için çok çaba sarf ettin. Buna izin vermediler, hepsi bu...
