Benden kaçıp geldiğin yerdeyim sevgilim, hiç sevemediğim kalabalığıyla, beni her an yutan bu şehirde kafamı kaldırıp da yıldızları görememek burkuyor içimi. Buradayım, seninle aylar önce konuşup gelmek istediğimiz şehirde. Şimdi ikimiz de ayrı dünyalarda yaşıyoruz, meğerse biz zaten ayrı dünyaların insanıymışız. Sen kullanıp bırakabileceğin biri olarak görürken beni, ben hayatımın sonuna dek beraber olacağım doğru insan olarak görmüştüm seni. Meğerse ikisinde de yanılıyormuşum, zira ne insanmışsın ne de doğru.
Bir hırsla yürüyorum bu şehirde, attığım her adım sana ve de kendime olan nefret ve de sevgi karışımıyla daha güçlü vuruyor şehrin kaldırımlarına. Gerçi seven insan nasıl nefret edebilir diye soruyorum kendime ve de cevaplıyorum kendimi; ben senden değil, bana yaşattıklarının sebebi olan sana verdiğim değerden, güçten nefret ediyorum. Aslında anlamalıydım seni, çözmüştüm de en başında seni ama yok mu o kara sevda, düştüğü yüreği perişan ediyor, bildiklerini unutturuyor. İnsana aşık olduğu insanı öyle bir mükemmelleştiriyor ki, ona zor gelmemek için basitleştiriyor kendini, basitleştikçe değerini kaybediyor aslında ama iş işten geçene kadar fark edemiyor insan.
Bugün senin için değerli olduğunu bildiğim bir şeyi yok ettim, aramızda kalan son şeyi. İstemeyerek de olsa, kalbim yapma dese de yaptım, parçaladım aramızdaki son bağı. Seni deliler gibi sevsem de artık ne saygım var ne de güvenim. Sevgi tek başına yetmiyormuş meğerse, bunu da sonradan fark ettim. Sevgi her şeye kadir değilmiş...
Bugün bir zafer kazandım. Kendi adıma yapmaya başladığım şeylerin ilk meyvesini aldım. Artık yapabileceklerimin sınırı olmadığını biliyorum ve bunu ömrümün sonuna kadar kullanacağım. Geçen gün parkta otururken küçük bir Özbek çocuğu yanıma geldi, gözlerim doldu hemen. Tabii, seninle çocuğumuz olursa sana benzeyeceğini söylerdin hep, ben de hayal ederdim kız ve erkek çocuklarımızı, gözleri gözümün önüne gelirdi. Yarabbi, o ne tatlı suratlardı öyle. Sanırım hepsi hayal olarak kaldı, belki bir yerlerde hayallerimiz yaşıyordur sevgilim, tek tesellim…
