Sen hiç varlığını düşündün mü?
Geçmişle olan o bitmek bilmez kavganı,
zayıf, güçsüzsün sen aynada bana bakan
dediğin bir cümle midir bu, gün geçtikçe içinden çıkamadığın
bakabilmek utanmadan kendi kendine
benim var, ben, benden de fazlayım demek
küçücüklüğün verdiği korkunun içinden çıkılmadan
öylece saatlerce orada kalarak, dönüp durarak orada
bir ses kalmış, bir görüntü, bir his
belli ki sende var halen o günler, seninle halen içinde bir yerde
kavga var biliyorum, duyuyorum sende
bitmek bilmiyor, susmuyor, sus diyorsun anlamıyor
bağırıyor, bağırıyor, ağlıyor yeniden bağırıyor, ağlıyor...
gün doğuyor, yeniden yaşamak var,
istemek beni, benimle var oluyorum diyebilmek
başının ağrısı bitmiyor, yatağın içinde kıvrılmış gibi bir -cenin-
yatıyor, saatlerce, günler geçiyor bazen
sonra gün doğuyor yine, güneş var...
daha az geliyor artık o hisler, belli ki sende azalıyor
bir zaman geçiyor, her an gibi, geçmişte izi var gibi
artık sadece bu anda var olmanın doğruluğu gibi bir zaman başlıyor
işte o zaman anlaşılıyor, beni, ben-leri, bende var olan benim-leri...
