Artık beni hatırlamandan korkuyorum. Çünkü beni sevmediğini hatırlayacaksın aslında. Bir kez daha sevilmemiş olacağım yani. Varsayalım ki hatırladın beni. Şimdi de unutacaksın. Bir kez daha unutulan yine ben olacağım anlayacağın. İşte böyle... Artık benim için hiçbir şey yapamazsın ki. Beni sevemezsin bile. Ah keşke nefret ettiklerinin arasında bari özel bir yerim olabilse. Senin için sokaktan geçen yüzlerce kişiden farklı olabilsem. Oysa bunlar hep boş hayaller. Sende bir kez olsun var olamadan yok olup gittim ben. Önemsizce alıp verdiğin o tatlı nefeslerinin biri gibi çoktan dağıldım boşlukta. Ne yapayım, yeterince fazla seversem sen de bir gün seversin sandım. Sevginin gücüne inandım. Öyle olmuyormuş. Bölüşme şansımız olsa benim sevgim ikimize de yeterdi. Olmadı, olmayacak. Beni bekleyen koca bir kabulleniş var şimdi önümde. Koca bir yeniliş, yok oluşa çok benzeyen bir varoluş...