Üşüyorum, beni ısıtacak tek ceketim vardı sanki, onu da alıp gittin. O ceketin ceplerinde yıllardır doldurduğum duygularımı da götürdün. Sadece bana aitti o ceket. Benim sandığım tek şeydi. Kimseye uymayan, hiçkimseye söyleyemediğim, anlatamadıklarımı yazdığım dizelerim vardı o ceketin yakasında. Şimdi ne yapacağım. İlk defa onlarsızım, ilk defa çıplak hissediyorum kendimi. Sensizlik değil canımı acıtan, beni ben yapanları yanında götürmen.. içimi görüp yarı yolda bırakılmak benim canımı acıtan. Daha önce açmamıştım. Açmak zordu zaten benim için. Kendini çok iyi anladığını, seni gördüğünü düşündüğün biri tafafından görmemezlikten gelinmek çok daha zormuş. Çünkü avutamıyorum artık cümlelerimle kendimi. İfade edecek kelimelerim de yok oldu gitti. Sen gibi.. Nasıl öğrendin çekebilip gitmeyi umursamadan, bari bunu anlatsaydın gitmeden. Yaptığın tek iyilik olurdu. Ne yapacağım şimdi. Nasıl güveneceğim artık insanlara. Nasıl umursanmak bana güvende hissettirecek. Korkak birisi bıraktın arkanda. Öyleyim evet itiraf ediyorum. Ceketime iyi bak yakasını dik tut hep...
