Ben bergamotlu çay içerdim,
Sen bir fincan kahve.
Ne çok severdim,
Uzun uzun oturmayı o balkonda.
O sandalye hep senindi.
O bardak senin.
Uzunca konuşmalar benim.
Beraber ağlardık ölenlere,
Sonra hayatın güzelliğini konuşur,
Bazen kanatır bazen sarardık yaralarımızı.
Ah benim deli şiirim,
İpe sapa gelmez umudum.
Binlerce şiir yazarım belki sana,
Senin okuyamayacağın.
Ama bir daha sarılamam
Düşecek olsam, kırılsa kanatlarım
Artık saramazsın bilirim
Bunca yarayı açan sen olunca.
