Bizim dünyamızda beyaz kelebekler gri gökyüzünde uçar. Kahverengi bir köpek sevilecek kapı arardı. Ağaçların sallanışından karıncaların izlediği yola kadar her şeyin anlamının bilindiği bir dünya. Vedalar istediğimiz gibi son bulmaz çünkü umut ve ayağa kalkma isteği kalbimizin en kuytusunda kilitli bir odanın anahtar boşluğundan göz kırpar. Bazen öyle yorulur ve çökersin ki yere, ayağa kalkmak için nasıl bacağını bükeceğinin hayalini kurardın sadece. Gözlerinden akan yaşı silecek gücü bulamadığın andan o yaşın dökülemeyeceği kadar hissizleştiğin âna geçerdin. Kelebekleri sevmeyi bıraksan da gelip geçecek bir anı olacaklardı sadece. Bir daha rastlamayacağını bildiğin bir anı. Gözlerini kapattığında bu dünyaya girersin ama kolay değildir. Çünkü öyle içten bakman gerekir ki... Gözlerine değil, acılarına ve hislerine ihtiyacın olur bakmak için.
