bir çiçek gibiydi, umudun simgesi.

Rüzgâr, sonbaharın hüznünü taşıyordu sanki,

Durakta, yalnız ve ürkek bir kadın gördüm,

Kışa teslim olmak üzereydi dünya, gözlerindeki keder gibi.

Elinden tutup karşıya geçirdim, içimde bir umut yeşerdi.

Sessiz bir cafeye sığındık, kelimeler kifayetsiz kaldı,

Sanki bir hikâyenin başlangıcıydı, onunla, orada.

O gün, benim için bir dönüm noktasıydı,

Gözlerindeki masumiyet, yüreğime kazındı.

Duygularımı nasıl anlatmalıydım, bilemedim,

Sevgim, içimde bir fırtına gibiydi, kopmak üzere,

Onunla var oldum, onunla anlam kazandı hayat,

Kışa direnen bir çiçek gibiydi, umudun simgesi.