İnsan olmak.
Sizce bu nefret edilesi bir şey mi?
Ben insan olmaktan nefret ediyorum, hayatı bir insan olarak deneyimlemek müthiş yıpratıcı benim için. Gerçi hayatı başka tür bir canlı olarak yaşıyor olsaydım yaşamın estetiğinin farkında olmayacaktım. Yaşadığını bilmeden yaşamak. Neyse ne, benim için insan olmak en kötüsü. Üzüntü, acı... Yaşanma potansiyeli bulunan tüm olumsuzluklar tedirgin ediyor beni. Bu ihtimallerin bilinciyle yaşamaktansa hiç yaşamamayı tercih ederim.
Varsın ama farkında değilsin. Hissedemiyorsun. Yaşamın olayı da hissetmek değil zaten, hissedebilelim diye var olmadı. Bizimkisi gereksiz bir avantaj. Oysa ne güzel olurdu tilki gibi öğleyin bir çam ağacının gölgesinde uyuklamak. Tasasız bir yaşam.
Bu sabah benim için oldukça zor. Yoğun, kalabalık duygular barındırıyor içerisinde. Bir veda ve yolculuk. Varacağım yerde beni bekleyen mecburiyetler. Düşündüm de tilki olsam veda etmem gerekmezdi hiç kimseye. Annem ölse ağlamazdım, yüreğimde bir eksiklik, kaybolmuşluk duymazdım. Şimdi başa dönüp tilki olamam. Yarından kaçamıyorum. Yarın benim düşmanım. Yarın eksileceğim ve korkuyorum. Öf be!
Hayır!
Kaçamıyorum bu korkunç düşüncelerden. Sonsuza dek uyumak ya da tilki olmak... Gözlerimi kapayıp umarak uyuyacağım.
Ummak ve realite...
Merhametsiz bir dünya, hissedebilenlere.
