Arkamdaki penceresi yere yakın evde, bana hayaller kurdurarak uyutan yıldızlı tuluma sığmadığım gün inandırıldım büyüdüğüme. Bacası tüterdi, şanslı günümdeysem kar da yağardı; bu kadardı beni mutlu etmenin bedeli. Denizli’nin kenar mahallesinde beni her fırsatta sokağa yollayan çocukluğum kayıp gidince elimden, bir kayıp çocukluk ile sarıldım bütün çocuklara. Belki de bu yüzden her çocuğa yıldızlı tulumlar biçerim zihnimde. İmkan olsa kendime yarım bıraktığım çocukluğumdan bir tane daha ısmarlamak isterdim! Ama nafile... Ne ben o tuluma sığarım artık ne de zihnim o günkü gibi bembeyaz. Madem öyle, kalbi kardan bütün çocuklar hayaller kursun yıldızlı tulumlar içinde. Şansımız varsa kar da yağar.
