Bir çocuk neden ağlar biliyor musun?

Düştüğünde duyduğu acıdan değil.

Elini tutup kaldıran biri olmadığı zaman.

Karanlıktan korktuğundan değil

Işığını söndüreni öğrendiği zaman

Çok susadığı için değil

İstediği suya ulaşamayacağını sandığı zaman.

Üşüdüğünden değil.

Alışmış olduğu o sıcaklığı birden üzerinden gittiğini anladığı zaman ağlar.

Çocuk büyür


Bu sefer neye ağlar biliyor musun?

Zamana ağlar

Yıldız gibi kayıp giden yıllarına

Çok isteyip ulaşamadığı mutlu sonlara

Büyüdükçe artan dertlerine

Kalabalık içinde bulunduğu yalnızlığa ağlar.

Mutlu olmak istemiştir bu çocuk


Ama yüzünün gülebildiğikadar mutludur.

Rengi ne olursa olsun insanların görebildiği kadar renklidir.

Kalbi attığı kadar canlıdır.

Sevildiği kadar iyi

Nefret edildiği kadar kötüdür.

Belki yarın daha farklı olacağını düşünür.


Ama değişen şeyin sadece yeni bir gün olduğunu görür.

Umudunu yitirir.

Hissedebildiği kadar yaşar duyguları.

Okuyabildiği kadar okur bu yalnızlıkromanını.


Bu karanlık yolda bir ışık olmak ister

Işıklar sönmüş kapılar üstüne örtülmüştür

Uyumak ister gözlerini kapatır.

Ama gerçekleri görür.

Acı veren gerçeklerle ölür.