Son acı da geçtiğinde umut bitecek 

Kapıların ucuna bırakılmış çöpler gibi 

Artık atılmış olacak varlığın evden,

Bu yerden bu her şeyden biraz taşıyan gökyüzünden. 

Savrulacaksın karanlığın içinde

Soğuk, cansız bir boşlukta kedersiz bir halde gezineceksin

Mavi küçük bir nokta olana dek yaşam.

Bir karıncayı dahi duyan o 

Neden tıkamış senin yüreğine kulaklarını soracaksın.

Karşılık gelmese bile hesaplaşacaksın, sana ağlamayı dahi bağışlamayan bu kibrin yaratıcısıyla. 

Gittiğin,girdiğin hangi kapı senin aradığına açıldı?

Hiç. 

Ondan sonra da yaşayacaksın tıpkı ondan önce de var olduğun gibi. 

Aksini sansa da tüm oluş 

Sen biliyorsun ki kendi yansımanı rab bildin

Sen görüyorsun ki yalnızlık herkese mahsus

Ne ötekini ne geridekini kendinden mahrum bırakmamış.

Biraz biraz salınmış, kökleşmiş içinde her şeyin.

Sen anlıyorsun ki bundan sonrası yoktur

Ve hiçbir sanrı var kılamaz olmayanı.