Bir kadın tanıdım

Ortadan uzun, uzundan kısa boyluca

Gözlerindeki bakış

Hayattan umursuzca


Bir kadın tanıdım

Hikâyesinde ölüm çokça

Ağzı biraz küfürlü

Benliği de bir o kadar kültürlüydü oysa


Ağaç dikerdi bolca

Çiçek sulardı buldukça

Kedi severdi hoyratça

Bir kadehte yuvarlanırdı oysa


Nevi şahsına münhasır kişiliğinin altında

Küçük bir kız çocuğu saklanırdı

Her gece yatmadan

O kızın saçlarını tarardı


Geceleri uyumazdı

Gündüzleri uyanamazdı

Bir kedi gibi kıvrılıp yatağına

Mırıldanarak uykuya dalardı


Bazı zamanlar resim çizerdi

Bazı zamanlar şiir yazardı

Genelde kitap okur

İnsanların hayatına karışmazdı


Sonra bir zaman geldi

Sordum ona

Neden bıraktın kitap okumayı zamansızca?

Onun hayatını okumayı yeğledim demişti umutsuzca


Sonunu başından tahmin ettiğim kitaplar gibiydi

Başını sonuna eklediğimde büyü bozuluverdi

Ama kitabı da o kadar güzel okumuştum ki

bırakamadım dedi

Kitap bittiği vakit ağzından sadece

"Ne yapalım kısmet değilmiş" cümlesi çıkıverdi.