insan, iradesinde en az yer kaplayandır
tanı zincirlerini
mümkünmüş böylesi de hayatın
öyle ya, her şey mümkün.
uyuşmuş bir surat yarısı,
titreyen parmak uçları...
her şey mümkün,
sev bileğindeki morlukları
sevmek; bir heves, sabaha
gezer yazlık kasabaların taşlık yollarını.
tenimde diken,
boğazımda düğüm,
elimde kalem oluverir.
ve ben,
bir kelimeyi diğerinin ardına eklerken;
seninle bir yalnızlığı ötekine,
ağzımda kan tadı varmışçasına yaşıyorum
-beraber yazılmış bir kitap gibi-
aynı sonda buluşmak umuduyla
sahi,
mümkün mü her şey?
