Yalnızlık dolu gecelerin ışığı
Kırılmaz ufkun yalnızlığı
Ey serenat
Ahenden bakışların var sanki
Kalbimi olduğu yere yığan
Damarlarımdan akan kanı donduran
Bir çiçekten kopmuşsun ve
Savrulup da çiçekler arasından
Bir neva olmuşsun
Sayısız beste ve
Sayısız bestekâr
Senin asude sesinle büyülenmiş
Zira sesin hayatın sesidir
Çünkü ezeldensin
Ruhum ezelden tanır ruhunu
Fakat yalnızca ben
Namütenahi bir tutku ile dinliyorum seni
Zira hüznün konağı ruhumu aydınlatan
O güzel yüz senin
Kanat çırpmadan uçan kuşlar gökyüzünde
Özgürce dolaşıyorlar kafeslerinde
Sen yokken mühmel bir ademoğluyum
İlerlerim binaların, betonların arasında
Sırtımda dehşet bir sızı
Birbirine bağlı iki ruh
Sebebini anlayamaz
Hayatın telaşında bu güruh
