Bu son sevgilim, bir pesimist olarak daha fazla umut besleyemem, artık dayanamıyorum kalbim her gün daha hızlı atmaya başlıyor. Üç eylülden beri vücudum yavaş yavaş beyaz bayrağı çekiyor. Ellerim, o ellerini saran ellerim titrek bir ihtiyar, kışları dalları kırılan çürük ağaç gibiler. Her gün iflas bayrağını kaldırıyorum, özlemine ne kadar dayanırım bilemiyorum. Sana yaptığım gibi kendime umut yüklemeye çalışıyorum ama sende olduğu gibi kısa süreli oluyor. İlk zamanlar günler olurdu sonra saatlere düştü. Yüzümü güldürecek bir şey yok artık, sistemim tamamen çöküyor Nilüfer ve bir gün artık olmayacağım. Sen bunu hiç görmeyeceksin belki de ama gördüğünde bu topraklarda yürüyor olmayacağımı hissedebiliyorum. Kendine dikkat et olur mu? Yüzün hep gülsün, sen tanıdığım en güçlü kadın ve de insansın. Kitaplarda okuduğum o kurgu veya gerçek tüm kahramanlardan daha çok hayranım sana hala... Ben erirken madalyonun diğer yüzü sensin. İyi ki de sensin, zira tersini düşünmek bile istemem. Kalbini gereksizlerden uzak tut. Senin için yaptığım her şey mükemmel değildi, ben elimden geleni yapmaya çalıştım, yetmemiş belli ki ama sevgilim, ben elimden geleni yaptım. BU BİR PESİMİSTİN SON MEKTUBU... Beni sevmek için elinden geleni yaptığından zerre şüphem yok, eminim ki çok çekilmezdim. Bana katlandığın için teşekkür ederim.
Sevgilerimle...
