Bu sokaklardan, bu sabahlardan, akla gelmeyenlerden ve iz bırakanlardan, kaybedişleri birbirine benzeyen insanlardan öğrendiğim bir şey var.

Ağlarken gülümseyebilmeyi başarmak hayatın kusursuz makyajıdır.

Bunca hiçliğin içinde bana bir rüzgar hediye etmiştin.

Benim uçurtmamın ipi kopuktu,kanatlarım yoktu ama uçtum.

Savrulmak istemesemde savruldum.

Başkalarını suçladım, acımasız davrandım, kaçtım,kaçırdım,kaçırıldım.

Yalnız kaldım,yalnız bıraktım ve sonunda kalabalık ararken kendimi buldum.

Kendimi kendi yalnızlığımda buldum.

Güller açsın isterken bahçesini çöplüğe çeviren, 

üzülmek için çok kısa olan bu hayatta mutlu olmayı eline yüzüne bulaştıran herkese selam olsun.