Hiçbir şeyden haberi olmadan, dertsiz ve tasasız boğazda salınan gemiler
Üstlerinde açmış güneş, süzülen neşeli martılar
Bir pazar günü, aileler doldurmuş sahili, yanlarında koşuşan çocuklar
Çamlıca kulesi izliyor hepsini, sessiz, sakin ve görkemli
Bir baba oğluna sesleniyor, yakasından yakalıyor, tutmasa düşecek denize
Doğrusu yanılıyor herkes, ne hava güneşli ne deniz sakin
Ne çamlıca sakince izliyor insanları, ne martılar neşeli
Bir ben farkındayım kasvetli ve hüzünlü havanın
Güneş ısıtmıyor beni, farkında kederin ve elemin
İnsanlar kendini kandırıyor, hepsinin derdi aşkın başından
Bir ben görüyorum isyanlarını, yalvarıyorlar bana biraz huzur için
Sanıyorlar ki ben kendimi kapatmış, soyutlanmış oturuyorum
Bir yabancıyım, garip ve huysuz birisiyim onlar için
Bilmiyorlar ki her şeyin farkında olan bir tek ben varım
Boğaz karşımda derin bir saygıyla bakıyor bana
Bıraksam ne olur ki kendimi o serin sulara, bir daha çıkmamak üzere
