Beş parasızım
Sigaram da bitti
Üstelik bir gram tütünüm bile yok
Sigarasızlıktan çıldıran cigerim değil
Her şeyi dışardan izleyen aklım dargın
Üç beş demeden
Hiç ama hiç aldırış etmeden
Kulak kesilip dinlemeden
Esip gürlemeden
Söylediklerimin üstüne söyleyeceğim
Tek bir lafım bile
Yok artık
Söylenecek ne varsa söyledim
Çekinmeden düşünmeden
Belki fazla üzülerek
Belki kabullenerek
Belki de milyonlarca damla gözyaşı dökerek
Yalan
Milyonlarca gözyaşı döktüğüm yalan
Peder beyi mahpushanede ziyaret etttiğimde dökmedim
Valide hanım kanser illetine düştüğünde
Veyahut boş yere dayak yediğimde
Ben bisikletten bile düştüğümde ağlamadım
İtler kovaladı
Bazen sıkıştırdılar bir köşede
Bahsettiğim sadece hayvanlar değil
İnsanlardan doğma hayvanlar da dahil
Kovalayanlar oldu evime kadar
Gülenler oldu kahkaha atanlar
Ben kaçana kadar
Canıma tak eden şeyler oldu
Ama ben tek bir göz yaşımı dökmedim
Ta ki içimde bir şeyler canlanana kadar
Yıllar evvel anlamalıymışım
İnsanlar erkenden ölüp geç gömülmez
Birkaç ölü gömdüm birkaç yıl içinde
Anladım
İnsanlar doğduklarında ölürler
Sadece çok ama çok geç fark ederler
De hayde söylenin
Kalmamıştı hani söyleyecek bir şeyin
Yok kalmadı zaten
Çünkü
Ben ne hayatımın aşkını bulduğumda
Ne aşık olduğumda
Ne evlendiğimde
Ne de babamı gömüp
Bir erkek olduğumda
Bıraktım şiiri
Ben ne Ankarada
Ne Samsunda
Ne de Karamanda
Ben hep bu üç şehir arasında
Yersiz yurtsuz ve soluksuz kaldığımda
Kimsesiz kaldığımda bıraktım şiiri
