Hayatımda her şey için o kadar acele ediyorum ki... Sanki yaşanacak başka zamanım yokmuş gibi devam etmek beni çok yoruyor. Neden böyleyim günlük? Neden sürekli bir şeylere yetişmeye çalışıyorum? Çok yorgunum, acele ettiğim ne varsa elime yüzüme bulaştırıyorum... İçime mi doğuyor nedir, erken mi öleceğim de böyle bir şeyler başarmak için yirmili yaşlarımın daha en başında yıpratıyorum kendimi bu kadar? Biraz nefes, biraz ara. Her şeye... Önce önümü görmeliyim. Düşmeme öyle az kaldı ki... Sakin olmalıyım.