diri tut bakışını gölgeni diri tut
gelir beklenen
bir akşam vakti
bütün şehir susmuş seni izlerken
ümidini kesmişken iyi şeylerden
çekmeye kıyamadığın küskün perdeden
sızan kaçamak güneş
seni bilir
bir kapı gıcırtısı alır öfkeni
siler pasını bükülmemiş dizlerinin
terk edilmiş demlik
gülmeyen ayna
sofada unuttuğun yıllanmış ceket
bakamadığın küflü resimler
yokluğu sır edip
birden dirilir...
