Birkaç satır kelime attım üstüne seni içimde öldürmek için, sevgimin karşısında güçsüz kaldı kalemim,
Sen yokken iyiydim, nerden var ettim ki varlığını? Beceriksizliğimin mahsulü idi varlığın, yani pardon varlığına inanışım. Şimdi yok olman da var olman kadar heyecansız, seni ben büyüttüm biraz, bendeki halini görsen cinsini inkar ederdin. İnan, öyle güzeldin...
Geceme doğan ay gibiydin ama artık devrin bitti, güneş açtı yüzüme, diğer geceyi görmemem için kör edercesine parlak bir biçimde. Göz çukuruma doldurduğun yaşların yerini tüm sevgisiyle dolan güneşin bana verdiği mutluluk alacak. sen artık benim için o güneşin yansımasını taşıyan bir Aydan öteye gidemeyeceksin. Üzemeyeceksin bir daha beni. Şimdi sana veda vakti, boş uğraşların prensesi. Mutluyum. Buna aşığım çünkü.
