Çok yalnız bırakıldım ben. Hani öyle klişe anlamda değil basbayağı kimsesiz. Hem de etrafımda onca insan varken. Yardım çığlıkları atmıyordum belki ama gözlerime bakan biri bir sorun olduğunu anlardı. Yanımda olmasına en çok ihtiyaç duyduklarım, işte en çok onlar görmezden geldi bunu. Ayrıca yıllar sonra yüzüme bakarak: “Gözlerinde duygunun zerresi yoktu, boşluğa bakar gibi bakıyor hiç konuşmuyordun.” deme cüretini dahi gösterdiler. En azından umursuyor gibi görünselerdi keşke.

Şimdi ise söyledikleri güzel sözler, gösterdikleri ilgi, hiçbiri en ufak bir anlam ifade etmiyor benim için. Başlarda kendime çok kızdım çünkü bir şeyleri düzeltmeye çalışıyorlardı bense umursamıyordum. Fakat geçmişe baktığımda onlara yüzlerce kez adım atmama rağmen onların benden kaçmış olduğunu hatırladım. Belki de bu sebeple beni bir kere bile inciten insanları tek kalemde siliyorum, çünkü geçmişten gelen bir içgüdü bu. Kendimi koruma içgüdüsü.