gece çöktü.
vakit seni bir şiirle defnetme vaktidir
ben hatırladığın gibiyim
tek bir farkla -artık kanamayan bir yara-
sivri yanlarımı törpülemeye çabalıyorum hâlâ
hâlâ çarpmamaya çalışıyorum dünyanın köşelerine
sense saçlarını bir gün boynuma dolansın diye
aldığım yarım yamalak soluk
bana zehrolsun diye uzattın.
biliyorum.
içtiğim her sigara sana benzemeye başladı
seni hatırlattı sarı çizgiyi aşmamak için verdiğim savaşlar
ve her gün mutlaka kazanışlarım
belki hükmen mağlubiyetim, orası meçhul
ama bir gün
bir gün, bulutlar dağılıp güneş yerleştiğinde
ben yeniden inanmaya başladığımda kapılara
kapananlara değil nihayet, ama
açılanlara ve açılacak olanlara
birinin önünde belireceğini biliyorum
ve seni uyarıyorum
ben içeride değilim artık.
