Bu şiire inanmıyorum. Doğrusu, bu bir şiir bile değil.

Öyleyim.

Bir nazi kadar sabun kokuyorum.

Bir yahudi gibi köpek başlı bir deneğim.

Öyleyim. Dikişlerimden irin sızdırıyorum.

Bir okul zorbası gibi kafamı tuvalete sokuyorum. Kusuyorum.

Ahşap bir tabut gibi babamın ölüsünü çıkarıyorum.

Öyleyim. Öyle değilim.

Bu dünyada İsa'dan öncesi kadar vebalıyım.

Avcumda zöhre yıldızım yok, bir inançsız gibi deri döküyorum.

Öyleyim.

Üşüyorum, titriyorum; mideye bir kanser hastası kadar ilaç indiriyorum.

Öyle değilim.

Düzelmek adına ölmek gerektiğine inanmıyorum.

İyileşmeye inanmıyorum.

Yaşamaya inanmıyorum.

Sadece hayatta kalmayı biliyorum.

Nefes alıyorum. Ciğerlerim oksijene inanmıyor. Yemek yiyorum. Midem açlığa ya da tokluğa inanmıyor. Ellerimi birleştiriyorum, ellerim dokunmaya inanmıyor. Diz çöküyorum, dizlerim toprağa inanmıyor. Ağzımı aralıyorum, dudaklarım bir duanın inceliğine inanmıyor.

Göğe bakıyorum, tanrıya inanmıyorum.

–Ama tanrı sana inanıyor.

–Sana inanmıyorum.