Siklamenler uykuda, yağmur çisil çisil. Cam siliyor annem, elleri hamur. Sildikçe bulanıyor pencere, içim. Dudağımın buğusunda düş perisi. Kedi merdiveni çiziyorum sokağa. Bunlar mülteci adımlar. Yersiz, kimliksiz. Yırtılıyor çektikçe. Kar yoğurdu annem hamurdan. Kardan kadın dünya. Kız çocukları kiraz ağacında küpe. Saçları kan çürüğü. Meyve dalları sepetimde. Yuvarlandı elmalar, iki ters bir düz. Dünya tepetaklak. Anne ödüm kopuyor! 

Yaldızları aktı göğün. Hamamlar yetmedi kire. Su değil, toprak. İnsan saksıda gömüt, ölü böcek. Elimin çukurunda düş perisi. Krepondan çiçek. Yüzüm sığmıyor aynalara. Yalnızlığım ne büyük. Renklerin arasında siyahım, bahçelerde diken. Annemin kokusu ekşi, benim yüzüm. Köpürdükçe arttım. Tutuyorlar eldivenle, hamurdan insan dünya. Çarptı kapıyı cinler. Mezar taşları korkusuz. Sıçradı siklamenler. Anne ödüm kopuyor!