Hayatımda ilk defa büyümek denen şeyin sancısını bu kadar derin çekiyorum.19'lu yaşlarımın son günlerinde 20 yaşıma gireceğimi asla sindiremiyorum,
kabullenemiyorum, kabullenmek istemiyorum.Yeni bir basamağa geçiş olduğundan mıdır bilmiyorum ama çok eksik, yarım, bir parçamı kaybetmiş, belki de o parçayı hiç bulamamış gibi hissediyorum. İnsan büyüdükçe çoğalır, hayat ona bir şeyler katar, insanlar bir şeyler katar, artarak yoluna devam eder, bir yapboz gibi kendini tamamlar sanırdım. Şimdilerde bunun kocaman bir yalandan ibaret olduğunu anlıyorum ama şunu da biliyorum, umutsuz umut etmek diye bir şey var, hiç umudum yok ama yine de içimde bir yerlerde bir umut ışığı da var ve o ışık cılız da olsa hâlâ yanıyor ve ben hâlâ inanmak istiyorum güzel şeyler olabileceğine, tüm bunlara.
Son günlerde bu parçaları daha çok arıyorum, oyuncağını kaybetmiş küçük bir çocuk gibi arıyorum. Arıyorum. Arıyorum, arıyorum, bulamıyorum. Bulamamakla da kalmıyorum, gün geçtikçe daha da eksildiğimi, bu parçaların hiç yerine konmayacağını hissediyorum ve en sonunda farklı yapbozların parçaları arasında eğreti bir parça olarak kalmaktan korkuyorum. Şu kahrolası dünyada geçirdiğim bunca zamanda istediğim hiçbir şeyi yapamamış olmaktan korkuyorum, güzel anılar biriktirememiş olmaktan korkuyorum, iyi dostlar edinememiş olmaktan korkuyorum, yetmemekten ve yetişememekten korkuyorum.Tüm bunlarla ve daha fazlasıyla yüzleşmekten korkuyorum. Belki de çok fazla korkuyorum çünkü ben artık aynaya bakmıyorum, aynanın arkasını çeviriyorum ve gerçeklerle karşılaşıyorum. Küçükken aynaya bakıp bakıp hayalini kurduğumuz büyümenin gerçek yüzüyle karşılaşıyorum.
Esma Çalışkan
2022-01-15T08:10:19+03:00Buraya yazılan herbir yorum benim için çok kıymetli. Önerilerinizi hayata geçirmeye çalışacağım,çok teşekkür ederim 🌸
Kenan Birkan
2022-01-14T17:51:08+03:00Çoğumuzun o yaşlarda hissettiği şeyleri siz de hissetmişsiniz. İnsan ilk gençlik yıllarında işte böyle oluyor. Arayış, bulamayış, umarsızlık belki, belki coşku… Zamanla rayına oturacak bir şeyler. Enerjinizi yitirmeyin ve bu enerji şu an tam da olması gerektiği yerdeyken kullanın onu. Yazmaya da devam edin, kaleminize sağlık Esma. 🙏🏼
heduanna
2022-01-14T15:39:55+03:00Tam olarak 19'dan 20 yaşa geçerken benzer cümleleri yazdığımı hatırlıyorum günlüğüme. Şimdi 23 yaşındayım. Bu korkular; bu yetişememek, anlayamamak, yetememek ve hiç yaşamamış olmak hissi geçti mi? Bence bu his geçmiyor. Ama işin bir yerde püf noktası var sanırım. Tüm bu korkular ve sorular kafanda deli gibi dönerken olduğun yere saplanırsan gerçekten hiçbir şeye yetişemeyen ve yaşamayan insan oluyorsun. Bir yerden sonra bu düşünceleri ve korkuları motivasyon haline getirdim ben.
Ya öyleysem dediğim anda yapmak istediğim bir şey için zorladım kendimi ve topladım yaşam enerjimi. O yüzden bu soruları sormak çok güzel ama saplanıp kalmadan devam etmek gerek. Yapmayı sevdiğin şey bardağın içinde kaşık çevirmek bile olsa kalk ve yap. Hayat senin. <<3 :)