yetişkin sanırdık küçükken bütün büyükleri

büyümemiş çocuklarmış hepsi

büyüyünce anlıyor insan

aslında hiç büyümediğini

düştüğünde onu kaldıracak kimse olmadığında

sabahları “hadi kalkma vakti”

diye uyandıran kimse kalmadığında

anlıyor insan

 

ama fark etmiyor

sevgiye muhtaç küçük bir çocuk olduğunu

biraz takdir görebilmek için sabah akşam çalıştığını

yalnız kalmaktan korktuğu için sürekli etrafında birileri olmasını istediğini

göremiyor

 

sevmeyi denemiyor kimse

hep sevilmek istiyor

saygı duymayı öğrenmeden

saygı duyulmak

 

o kadar muhtacız ki birbirimize

her zaman güçlü olmak zorunda değiliz

gülmeye başlamadan önce

ağlamasını öğrenmeliyiz belki de

sevmeyi öğrenmeden önce

saygı duymayı

herkesin bir şekilde kendi savaşını verdiğini

çabaladığını

unutmamalıyız

elinden geldiğince

yaşamaya çalıştığını

her şeye rağmen

herkese rağmen