Oturmuş beşiğinde gülücükler saçıyor etrafa
Anasının körpe kuzusu,yüzü ak çocuk.
Mis kokmuş nefesi,emmiş helal süt.
Saçlarını okşar anası merhametle,
Fısıldar kulağına ninniler,
Düşlere dalar çocuk.
Kalkar kalkmaz geçer televizyonun karşısına,
İzler en sevdiği çizgi filmi.
Öğlen olduğu vakit çıkar sokaklara,
Oynar gün kararana kadar.
Evvela oyun oynayamamaktı tek derdi.
Nereden bilsin kötülüğü,
Dünyayı umursamaz,gülümser gökyüzüne.
Umuda inanır,beyaz güvercine.
Sonra mektep yaşı gelir,büyür çocuk.
Öğrenir okuma yazmayı,
Elbet insanlığı.
Biraz daha büyür ve biraz daha
Büyüdükçe yitirir çocuk masumiyetini,
Yitirir inançlarını.
Büyüdüğünde anlarsın,
Zaman ilaçtır derler.
İnanma çocuk,inanma.
Zaman yaradan başka bir şey değildir,inanma.
Umudu eksik etmediği penceresinde,
Perdeleri çeker o vakit büyüdüğünde.
Bilir artık çocuk olmadığını,
Her şeye rağmen gülümseyemediğini gökyüzüne.
Ağla çocuk ağla,çocuk olduğun zamanlara ağla.
Parmağını şıklattığında sihir yapacağın maziye ağla.
Büyüyoruz çocuk,büyüyoruz.
Kader yükünü sırtlamış omuzlarımıza,büyüyoruz.
