Siz kurumuş güllerin hüznüne bulaşmamış

Damarları büzüşmemiş, nefesleri sakin

Beyaz duvarların önünde

Daha kötüsünden korkarak beklememiş

Tarlaların çatlaklarında yılanların yaşadığını

Yalnızca romanlardan okuyanlar

Muhtaç olmanın yakıcılığını göremeyenler

Beni bilmeyin siz


Ben kısa bir seslenişle fırladım içimdeki boşluktan

İçimdeki boşluktan söküldüm

İşte şimdi kimse yok, ses yok, anlaşılmak yok

Sefalete uydurulan bahaneler tutuşturuluyor ellerine

Şimdi yitenleri değil

Karların uğultusunu ve evini ısıtamayanları

Tıkanan yaşamları, yolları değil yalnızca

İlk kez duymuyorum

İlk kez biliyorum tüm ince sızıların aynı soğuktan geldiğini

Büyüdükçe mosmor, kaskatı

Büyüdükçe geriliyor ipleri merhametin

Bir çift zehirli bakış yetiyor sarsılmama

Büyüdükçe buz kestiğimi anlıyorum