Manidar bir şiir yazıldı o gece.
Çatı katının en fiyakalı köşesinde.
İsmine devran dedi şiirin,
Her seferinde olduğu gibi umarım döner diye.
Sonra yaktığı tütüne baktı o gece.
Ne kadar da çok içmişti.
Bu da biter, dedi şair bu da biter.
Söndürdü yanan sigarasını,
Baktı şöyle bir karanlığa doğru.
İç çekti sonra.
Düşündü düşündü düşündü.
Halbuki yaşı da gençti.
Kendini bir hayli yaşlı hissetse de
"Neden?" dedi.
Bir ben mi düşünüyorum bu kadar, diye düşündü.
İsyan etmeyi de sevmezdi aslında ama
Soruverdi işte.
Aklında yine şimşekler çaktı.
Ne için yapıyordu bunca şeyi?
Yine düşündü.
Yoksa bir bataklıktaydı da
Aşağı mı çekiyordu çamur onu?
Farkında bile değildi dünyanın.
Geceleri geç yatar gündüzleri uyanmak bile istemezdi.
Dünya dönüyordu.
Bunun farkındaydı ama
Bir şeylere her zaman gecikmiş hissetmesi
Hiçbir zaman geçmezdi.
Durdurmak isterdi dünyayı bir şeylere yetişebilmek için.
Kaldırdı kafasını çatı katında,
Bir iç daha çekti.
Ve bağırdı: "Dur dünya!"
