Bir çengeli vardı kalbimin
Zaman zaman sabah serinliğine benzeyen kimselerin parmakları takılırdı o çengele
Bir süre kalırlardı
Bazen kısa, bazen uzun
ama muhakkak şiddetli.
Sonra giderlerdi
Sabahlara kadar giderlerdi durmadan
Çam ağaçlarına kar düşerdi
Fırından ekmek alanlar vardı
Sonra çiçek satan iri cüsseli kadınlar...
Şehirler nefes nefese kalırdı onlar giderken.
Çocukluk, uyanmak istemediğim rüya olurdu.
Bir çengeli vardı kalbimin.
