Aslında bir çiçek gibiyiz bu Dünya hayatında.Önce toprağa dikiliriz, toprak bizim yuvamız olur. Bir süre sonra yağmur yağar ve suyu öğreniriz. Artık su bizim için nefes olur. Zaman geçtikçe büyürüz. Tekrar yağar yağmur, ardından güneş doğar, ilk başta "Isındım" zannedersin ama çok fazla güneş olursa yavaş yavaş solar ve ardından kurur gidersin.Yağmurun tekrar yağıp nefes olmasını istersin.


Bir anda hiç beklemediğin şekilde yağmur yağar, bir de bakmışsın ki etrafın sel içinde kalmış ve suyun zararını öğrenirsin. Nefes olan su, olur senin sonun. Umutsuzca, dikildiğin toprağa sığınmaya çalışırsın ama toprak orada hiç bulunmamış gibi sele kapılırsın.


Dünya'daki hayat bu narin ve kırılgan çiçeklere benzer.