akşamları asılsız bir ölüm

tasasını koynuna devşirerek

alevleniyor avuçlarımda

o gecesel perdeden

payımı esirgemeyerek

gün gibi aydığım

pek hoşgörülü nice sabahlar

elini eteğini çekip benden

sağ ayama bir mum dikiyor

ve çıplak gökyüzü

gözlerime metheder gibi

güneşi aguşunda uyutmaya

meylederek

doğuyor

her gün

yeniden

umarsızca