İnsanlar anlatmış. Gözler yanılsamaya düşmüş. Eller nasır tutmuş. Çocukcağız bir düzen içindeki özentilere kükreyerek cevap vermiş. Özenmiş. Kötülükler yapılmış. Yalan uğruna mutluluklar peydahlanmış. Kırgınlığı kimseyi ifade almamış. Geri giden olmadığı gibi gelenleri de kimse beklememiş. Endişeyi korkuya çevirip yolculuğa çıkmışlar ama mutlu olmak istemiş sinüs. İbn-i Sina gözlere çözüm bulamamış. Tiyatrolar mezarlara gerçek duygular gömmüş. Yaşandığını sanmış kimse unutmamış aslında. Evrenin çocuğu olmamızı birinin hatırlatması beklenmiş. Kalem bunu çizerken senin kayıp olmanı dilemiş. Anlattığı hep bu duyguların ise insan için olduğunu ve yaşanmasını istemişler.

Kosinüsü dahi dışlamışlar, kötülüklere yakınsındır mazeretiyle. Kimse, hiç kimse sormamış ki çocuğa.

Çocuk ki her şeyin farkında

Çocuklar ki hemhal

N'apsın ki çocuk