Hala çürüyorum.

Öylece yatıyor ve tavana bakıyorum.

Gökyüzü gri, yataktan çıkamıyorum.

Yalnızım, kollarımı kaldıramıyorum.


Dökülüyorum.

Islak gözpınarlarımın aksine

Dudaklarım kupkuru.


Saçlarım daha kısa,

Gözaltlarım daha mor.

Ölmek uyumaktan çok farklıymış

Uyanık bile olsam, kalkamıyorum.


Bir lokma yemek bile haram bana

Verdiğim kilolara rağmen

Cesedim çok ağır

Yataktan kendimi kazıyorum.


Küvette boğuyorum kendimi bazen

Bazen kemiklerimi ezip büküyorum

Sol bacağımdaki yara izine dalıyor gözüm

Senden kalan tek yara bu değil.


İlaçlara kızıyorum artık canım yanmıyor,

Uykusuz gecelerimi sadece uykuya boğdular diye…

Ya ne olacaktı uyuşturmaktan başka?

Ölüm iyileşir mi?

Ölüm yalnız bedenin ölmesiyle mi ilgili?

Ben canlı canlı çürüyorum.

Bedenimle ilgili değil,

Ölen hikayemizle

Çürüyorum.