İki kelimeyi yan yana getirmeyeli, bir cümle kurup dizmeyeli uzun zaman oldu. Nedendir bilmem yazamaz oldum. Geçiş dönemleri hep böyle olur, sessiz, sadece yaşarsın. Bir kehanetin gerçekleşmesini bekler gibi ya da bir vaadi bekleyen inanlının sükûneti gibi. Dünyaya dair kederi ve varoluşun dibini kazıyıp yarattığım melankoliği bile anımsamaz oldum. Geyikler, kumrular, şiirler, sevda türküleri kapattığım kapımın arkasında. asılı kaldı.
Ne mi yapıyorum şimdilerde ? Portakallı kekler pişirip annesinden, ailesinden uzakta olanlara sevgimi sunuyorum. Göksel Babamdan miras aldığım sevgiyle sarıp sarmalanıyorum.
Yaralarıyla seviyorum, yaralarımla sevildim. Olduğu gibi kabul ediyorum, olduğum gibi kabul edildim.
"Sevgi her şeye katlanır, her şeye inanır, her şeyi umut eder, her şeye dayanır."
1. Korintliler 13:7
