Uzun soluklu bir kabusa açtım gözlerimi, saat 04.17. Göz altlarımdaki her çizgi beyaz bir geceyi saklıyor izbe köşelerine. Yakılan ağıtlar, çığlık sesleri, çocukların bağırışları kafamdaki sanrılarla büyüyor. Demini almamış yaşamlarımız, ısınmak için başında durduğumuz ateşte hüzünle demlendi. Uzun gülüşlerin ardında bıraktığı çağlayan gözyaşları, soluk benizli gök, bir daha yanımızda olamayacak kadar uzak ama bir fotoğraf karesinden çıkamayacak kadar yakın olan insanlar. Uyumak istiyorum artık kabus bitene kadar...
