Bir deniz kıyısında yarın öleceğini bilerek gününü geçiren bir ihtiyar kadar donuğum bugün. Hayat denen sarmaşığın canımı yakmasına öyle alışığım ki canımı sıkan ölümden ziyade canımın yarın yanmaması olacak. Zira sarmaşığın son dalında saklı kalacak tenime çektirdiği her acı. Bir hüzün çökecek göz altı torbalarıma akan her yaşı saklayacak içinde. Kimse bilmeyecek kimse görmeyecek göçmekte olan bir kuşa bahsedeceğim sadece. Üstünden uçup gittiği her yere bahsetsin benden adımı hiç bilmeden. Bu ruhu çürük adamın dünyaya bıraktığı son şey gülümseyen orta parmağı...
