Zamanın ötesindeki yerdeyim

Yanımı boş bıraktım ama ne için?

Umudumu yok ettim

Okunmayan kitap sayfaları gibi

Elimi kaldırdım şöyle havaya

Rüzgarı hissetmek, dokunmak için

Kendimi kaybettim 

İki günlük kelebeğin ömrü gibi

Başımı eğdim yere doğru

Sesler kesildi

Kargalar, çınar ağaçlarını kovalarken

Gözlerim takip etti rüzgarın uçuşunu

Ellerimi birleştirdim

Bağırdım yüksek sesle dünyaya

Artık oldu, oluyor olacak

Ben kessem de sesimi, 

Dağılacak yankılarım içinize

Havaya bakacaksınız gözlerinizle

Göremezseniz bile, uçacak bu kuşlar

Her mevsim devam edecekler

Yeni insanlar ile yaşamaya

Aralarından birileri bağıracak dünyaya

Birleşecek yankılarımız, çınarların üstünde

Dağılacak artık, tüm yankılar dünyaya

Sadece ben değil, rüzgarda dolaşacak 

Sessiz sessiz şehirlere girip çıkacak, 

Arada fırtınalar kopacak, kaçacaksınız 

Onlar yankılar, duyacaksınız hepiniz 

İçinize attıklarınız artık dışa vuracak, 

Hafifleyeceksiniz.